Na którymś ze zjazdów stowarzyszenia dziennikarzy na początku lat dziewięćdziesiątych, opracowano kodeks dziennikarski. Są to uniwersalne zasady na których powinna opierać się praca dziennikarska. Mówi on, że poszukiwanie i publikowanie prawdy to podstawowy obowiązek dziennikarza. Wynika z tego również konieczność zamieszczenia sprostowania. Natomiast komentarze odautorskie i wysuwane hipotezy muszą być wyraźnie oddzielone od informacji. Dziennikarza powinno obowiązywać też zachowanie i ochrona tajemnicy zawodowej. Oznacza to przede wszytkim, że jest on zobowiązany do nieujawniania danych osoby, od której otrzymał informacje, jeżeli taka osoba wyraźnie zastrzegła sobie anonimowość. Dziennikarz nie może stosować słów obelżywych, które godzą w godność człowieka; nie może wysuwać poniżających, narażających na utratę zaufania zarzutów. Dziennikarza obowiązuje również bezwzględny zakaz publikacji tekstów, które głoszą propagandę wojny i przemocy, naruszają uczucia religijne osób niewierzących, prawa człowieka oraz odrębności kulturowe.
Dziennikarz nie może przyjmować korzyści ani dla siebie, ani dla swojej rodziny za zamieszczenie lub niezamieszczenie materiału. Dziennikarz nie może dokonywać przeróbek tekstów oraz korzystać z materiałów i utworów bez zgody ich autorów. Nie może też działać ze szkodą dla swojego kolegi dziennikarza. Niedopuszczalne są złośliwie utrudnienia publikacji przez innego dziennikarza.
