Włóknem zwierzęcym używanym w przemyśle włókienniczym jest sierść niektórych ssaków i oprzęd niektórych owadów. Powszechnie stosowanym włóknem zwierzęcym jest wełna i jedwab naturalny. Głównymi składnikami włókien zwierzęcych są białka. Wełna owcza pozyskiwana jest z uwłosienia owcy domowej, zwanego runem. Jakość wełny w runie zależy od rasy i wieku owcy oraz sposobu i okresu strzyżenia. Wełna owiec szlachetnych lub uszlachetnionych jest jednolita, wyrównana w swoich właściwościach i nie zawiera lub prawie nie zawiera włosów szorstkich – ościstych. Wełna owiec prymitywnych jest niejednolita, mieszana. Do ras szlachetnych zalicza się merynosy-owce pochodzenia hiszpańskiego, mające cienkie, silnie karbikowate włókno o długości od 50 do 80 mm i szewioty – pochodzenia angielskiego, z długim, gładkim i lekko falistym włóknem o długości do 330 mm. W Polsce merynosy i ich krzyżówki hodowane są na terenach nizinnych. W rejonach górskich hoduje się owce rasy górskiej, tzw. cakle. Wełnę otrzymuje się przez strzyżenie owiec żywych lub martwych i przez odwłosianie. Najlepsza jest wełna żywa. Słabsza gatunkowo jest wełna martwa, a najgorsza ? wcina garbarska. Zestrzyżone runo owcze, zwane inaczej wełną surową, zanieczyszczone jest tluszczopotem, piaskiem i częściami roślinnymi. Z tych względów wełnę surową poddaje się trzepaniu, płukaniu, praniu i suszeniu.
